‘Ik ben zo blij dat ik niet meer in het dorp woon. Het was daar zelfs zo erg dat wij als christenen met de nek werden aangekeken. Zelfs op de buurtbarbeque’.
Man en ik lopen onze wekelijkse zondagochtend wandeling met Hond. Het gras is hoog en nat op het pad. De zon schijnt uitbundig en wij bespreken wat ons bezighoudt. We klimmen over een afrastering met prikkeldraad en stappen over de stuw om onze weg te vervolgen.
Hond rent enthousiast om ons heen. Als ze in de verte een soortgenoot aan ziet komen rennen houdt ze in en wacht ze af.
In gesprek met het baasje wordt duidelijk dat we in dezelfde streek wonen maar elkaar niet kennen. Het snuffelen is begonnen. Baasje vertelt al snel welk onderscheid hij ervaart tussen openbaren en gereformeerden. Man probeert nog in te brengen dat dat tegenwoordig toch wel meevalt maar zijn snuffelen wordt niet geaccepteerd.
Baasje heeft duidelijk slechte ervaringen. Het dorp, de scholen, de buurt, eigenlijk iedereen, handelt niet vanuit zijn credo; respecteer iedereen voor wie die is.
Hij wijst met grote gebaren aan welke ronde hij loopt en waar hij woont.
Als hij mij onnozel ziet kijken, snapt hij het niet meer. ‘Je woont hier toch? Dan weet je toch wel hoe die straat heet!’
Man gaat steeds meer op afstand staan en kijkt wat om zich heen. Ik vind het wel interessant en snuffel nog wat verder. Baasje blijft rechtop staan, accepteert mijn snuffelen maar houdt afstand. Duidelijk reagerend vanuit een eerdere negatieve ervaring maakt hij mij nogmaals duidelijk dat het allemaal niet eerlijk is. Ik knik, hum en maak nog een dolletje waarop Baasje lacht.
We nemen afscheid en gaan ieder ons weegs.
Lopend door het natte gras, in de zon.
Snuffelend naar nieuwe inzichten.