Roestige Spijker. Als je moeder bent van een licht verstandelijk beperkt kind met autisme, ben je gewend vele stormen te doorstaan. Je krijgt een dikke huid, trekt je na verloop van tijd niets meer aan van wat anderen vinden en volgt je eigen weg in doen wat het beste lijkt voor je kind. Yess I’ve been there; boze buien, op je tenen lopen in je eigen huis, eindeloos uitleg geven aan onderwijzers, familie, buren en vrienden. Vakanties door ploeteren omdat je iedere dag in moet vullen en voorbereiden. Met een knoop in je maag naar het schoolplein om je kind alleen in een hoekje te vinden. Kopzorgen over de toekomst etc.
Het grootbrengen van mijn dochter heeft mij ook gebracht waar ik nu sta, ik heb mij tijdens dieptepunten afgevraagd; wat is er wel mogelijk en hoe houd ik mij staande. Waar haal ik mijn energie en voldoening uit. Ik heb geleerd mijn gevoel te volgen en heb daardoor jaren geleden een carrière switch gemaakt door een opleiding in de zorg te volgen en een NLP-training. Ik heb geleerd dat iedereen vanuit zijn eigen perspectief kijkt naar de wereld.
Er was echter altijd één angst die bleef knagen, zeker toen ze ouder werd; als ze maar niet kiest voor het moederschap met haar beperking. Ik heb deze angst en gedachten hierover destijds vaak gedeeld met mijn toenmalig leidinggevende Elise. Want, hoe kan zij nu moeder willen worden als ze zelf met ambulante begeleiding maar net voor zichzelf kan zorgen? En wat voor toekomst heeft het kindje dan?
In het najaar van 2019 sprak ze haar wens uit om moeder te worden. We hebben met man en macht ingezet op het ontmoedigen van die wens, maar de wens bleek te groot. Ik had het er erg moeilijk mee, maar dacht let’s face the fear en ben ernaast gaan staan, hier had ik geen invloed op. Ik kon haar wens begrijpen maar wist dat ze geen inzicht had in wat haar te wachten zou staan. Ons leven bestond het afgelopen jaar uit overleggen met alle disciplines aan tafel. We hebben allerlei scenario’s uitgewerkt en ook praktisch gezien hebben we ervoor gezorgd dat alles in orde was. Er kwam een babykamer en de babyuitzet werd aangeschaft. Er werd een gezamenlijke babyrekening geopend, er werd zelfs geoefend met een heuse oefenbabypop. Wonder boven wonder verliep de zwangerschap goed en wezen de echo’s geen bijzondere afwijkingen uit. Met het ingezette begeleidingsplan hoopten wij dat ze het zou gaan redden, maar we hadden wel grote zorgen…
Enkele weken voor de bevalling liep de spanning hoog op. Mijn dochter trok het niet meer, al die hulpverleners over de vloer na de bevalling en hoe zat het dan met haar overzicht en eigen ruimte? Ze trok zich terug en de stress werd haar te veel. Ik zag haar afglijden, terwijl de grootste klus nog geklaard moest worden. Ze zat op het randje van een psychose. Ze heeft hierop zelf besloten de baby na de geboorte af te staan aan pleegouders. Het was erg verdrietig maar ook goed dat ze het in zag. De zoektocht naar een pleeggezin werd gestart. Tegelijkertijd werd er een veiligheidsplan opgesteld voor de bevalling en de periode daarna.
Ik was er ondertussen heel rationeel mee bezig, we moesten door. Wanneer de bevalling zich zou aandienen zou ik erbij zijn. Na de bevalling zou vriend nog een uurtje samen met dochter bij de kleine zijn en daarna zouden de pleegouders komen om de baby op te halen. Pff immens heftig, maar ook hier wil je er als moeder toch vooral voor je dochter zijn.
Op de vroege morgen van 11 november ging om twintig over drie de telefoon. “Mama ik verlies een hele plas water, wat moet ik doen?” Gezegd dat ik eraan zou komen en dat ze rustig kon blijven. Gelukkig was het vruchtwater helder, de bevalling verliep vlot en goed, op wat paniek momenten na, maar wat heeft ze het supergoed gedaan. Om 23.34 uur werd een gezonde zoon geboren en oma mocht de navelstreng doorknippen.
De volgende morgen volgde het moment dat de pleegouders naar het ziekenhuis kamen om hem op te halen. Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest. Alles in mij zei: ik neem hem mee, dit kan toch niet! Zonder baby naar huis, het was zo onnatuurlijk, hartverscheurend, zo tegenstrijdig.
De dag er na belde ze, Elise. Ze vond het zo sterk van ons en we blikten samen terug op mijn grote angst. Na ons gesprek voelde ik mij beter, we hadden het toch goed gedaan…
In de week daarna was ik mezelf helemaal kwijt, ik dacht dat het kwam doordat alle emoties loskwamen die ik voor mij uit had geschoven. Rationeel wist ik dat mijn dochter een goed besluit had genomen, ook de pleegouders waren fantastisch. Maar toen ik niets anders kon dan huilen en mijn keel dichtgesnoerd bleef door opgekropte emoties en bleek dat ik ‘de roedel’ op mijn werk niet meer kon leiden, heb ik hulp gezocht.
Een paar gesprekken hebben mij doen beseffen dat ik mezelf allemaal overtuigingen had opgeplakt. Ik labelde mezelf als slechte moeder/oma. Was ergens ook boos op mijn dochter; zoiets doe je niet! (normen/waarden). Ik heb het boek: Opgelost van Chiquita Welmerink besteld omdat ik wilde helen. Het kwartje viel! Ik ben met mijn overtuigingen en gedachtes op de loop gegaan. Ik maakte mezelf wijs dat ik een slechte moeder/oma was. Maar was dit ook zo? Had iemand dit ook gezegd? Nee! Toen ik dit voor mezelf visueel maakte was de ‘angel’ of zeg maar gerust, de ‘roestige spijker’ eruit. Ik heb mijn dochter haar keuze inmiddels vergeven, omdat ik immers niet kan bepalen wat goed voor haar is.
En nu? Nu zijn we op een andere manier trotse opa en oma van dit kleine mannetje en zien we hoe zij groeit in haar moederrol, ook al is dat op een andere manier. En ik? Ik werk weer aan de basis, dit betekent; goed blijven zorgen voor mezelf, want alleen dan kun je goed voor de ander zorgen. Het is weer gaan stromen… Oja en ‘de roedel’, die kan inmiddels ook weer op mij rekenen.
Mira Homan
