Eigenlijk vindt ze het heel spannend om geïnterviewd te worden, zegt ze als ik haar aan de telefoon heb. Het was zo’n heftige periode destijds en ze is bang dat het rottige gevoel weer opgerakeld wordt maar doordat ze mij vertrouwd durft ze het aan.
Mooi is dat, dat er ruim een jaar na haar traject nog steeds die vertrouwensband is.
Toen zij in juli 2019 voor het eerst bij mij aan tafel zat was ze boos. Boos én verdrietig. Maar eigenlijk ook teleurgesteld en bang. Alle ingrediënten om ziek te worden en dat is ook gebeurd. Ze had geen energie meer om iets leuks te doen laat staan om te gaan werken. Ze had niet het vertrouwen dat dit nog weer goed zou komen. Gelukkig had ze hulp van iemand van de vakbond die haar bijstond in het arbeidsconflict dat was ontstaan tussen haar en haar leidinggevende. Wat zij die eerste sessie nog niet wist was dat deze meneer haar van de wal in de sloot hielp.
“Ik zat helemaal vast in dat arbeidsconflict, zo simpel is het. Ik kon het niet meer loslaten.
Het nam mijn leven over en koste mij zoveel energie dat ik niet meer tot een oplossing kwam. Ik was zo stukgeslagen dat ik niet eens meer verwachtingen had, ik nam alle hulp aan die mij aangeboden werd. Zo wanhopig was ik. Toen ik jou leerde kennen had ik zoiets van, ja, dit voelt gewoon goed en hier heb ik vertrouwen in. De manier waarop jij met mij omging en hoe jij mij welkom heette in jouw huis, dat voelde gelijk zo goed zodat ik mezelf echt durfde bloot te geven”.
Het doel voor Petra was om zichzelf weer terug te vinden of een nieuwe zelf. Dat ze In ieder geval weer verder kon. Dat zij zelf een aandeel in het conflict had kon zij toen nog niet zien en al helemaal niet dat zij het zelf kon oplossen en daar de ander niet voor nodig had. Dapper ging ze het traject aan en kwam trouw naar onze sessies, óók als ze het niet zag zitten. Ik wilde weer gelukkig in het leven staan en niet meer geleefd worden” zegt Petra nu. Heel makkelijk brengt ze onder woorden wat de gesprekken haar hebben opgeleverd.
“Ik heb meer inzicht in mezelf gekregen en hoe conflicten ontstaan waardoor ik anders naar mijn eigen handelen ben gaan kijken en ook probeer ik anders te reageren op andere mensen. Beetje vaag misschien? Maar als je van binnen positief verandert, heeft dat sowieso effect op anderen, dat kan niet anders. Ik struggle nog steeds om open te zijn maar ik ben me er nu bewust van. Als dingen tegenvallen heb ik nog steeds de neiging om in mezelf terug te kruipen en het zelf op te lossen maar nu lukt het me om mezelf een halt toe te roepen en anders te reageren. Dat is echt veranderd”.
Dat arbeidsconflict was nog niet opgelost en was het enige waar ze nog aan kon denken. Om dat op te lossen moest Petra een hele moedige stap zetten en ook dat is haar gelukt. Toen zij kon inzien dat het rotgevoel niet door de ander kwam maar dat ze dat zichzelf aandeed, heeft zij de officiële aanklacht tegen haar werkgever ingetrokken en is samen met Jacobien naar de directie gegaan om haar excuses aan te bieden voor haar aandeel.
“Ik zat zo vast in mijn gelijk willen krijgen dat het mezelf verstikte. Toen ik kon inzien dat ik mijn geluk in handen van de ander legde en dat ik dat weer terug kon nemen, kwam er rust. Ik kon weer slapen en me met andere dingen bezig houden".
Weet je wat mij het meest is bijgebleven als ik aan het traject terugdenk? Dat jij constant met mij meedacht, mijn tempo aanhield en keer op keer opnieuw uitlegde hoe ik het zelf kon doen. De rust die je uitstraalde en het geduld dat je met mij had. Ik had geen vertrouwen meer in mezelf maar jij wel in mij en hebt mij mijn vertrouwen teruggeven. Ik gun iedereen een Jacobien”.
Petra Scheper, begeleider D, bij Cosis
*Petra is niet teruggegaan naar haar werkplek maar heeft een nieuwe fijne werkplek gevonden en is weer volledig aan het werk.
